Prawo dożywocia związane nieodłącznie z osobą dożywotnika jest niezbywalne, nie podlega egzekucji i wygasa z chwilą śmierci uprawnionego, w związku z czym nie wchodzi do spadku (art. 922 § 2 k.c.).
Zgodnie z art. 908 § 1 kodeksu cywilnego, jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. W wypadkach wyjątkowych sąd może na żądanie zobowiązanego lub dożywotnika, jeżeli dożywotnik jest zbywcą nieruchomości, rozwiązać umowę o dożywocie.
W sytuacji, gdy dożywotnik po wytoczeniu powództwa zmarł, jego roszczenie wygasa. Roszczenie dożywotnika będącego zbywcą nieruchomości, który po wytoczeniu powództwa o rozwiązanie umowy dożywocia zmarł przed zakończeniem postępowania, nie przechodzi na jego spadkobiercę. Osobista treść prawa dożywocia powoduje, że nie tylko samo to prawo, lecz również roszczenia z niego wynikające mają charakter osobisty, gdyż są nierozerwalnie związane z osobą dożywotnika. Śmierć dożywotnika skutkuje zatem wygaśnięciem samego prawa o tak ściśle osobistej naturze, jak i związanych z nim praw. Należy bowiem przyjąć, że skoro na skutek śmieci wygasa stosunek dożywocia, to wygasają również związane z nim ściśle uprawnienia natury majątkowej. Prawo dożywocia i roszczenia objęte tym prawem mają charakter osobisty, przedstawiają się jako nierozerwalnie związane z osobą dożywotnika, są niezbywalne, nie podlegają egzekucji, wygasają i przestają istnieć z chwilą śmierci dożywotnika.
Jeżeli dożywotnik zmarł przed zakończeniem postępowania o rozwiązanie umowy o dożywocie, jego spadkobiercy nie przysługuje legitymacja czynna w tej sprawie.
(Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 1970 r. sygn. akt III CZP 112/69)