Czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. Czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności co do zasady nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych.
Każdy pracownik podlega przepisom kodeksu pracy. Jednak osoby z orzeczeniem o niepełnosprawności mają dodatkowe uprawnienia pracownicze, wynikające z Ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.). Zgodnie z art. 15 ust. 2 tej ustawy czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Tych ograniczeń nie stosuje się do osób zatrudnionych przy pilnowaniu (np. ochrona mienia) oraz gdy, na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę. Obowiązkiem pracodawcy jest zachowanie dobowej i tygodniowej normy czasu pracy, w odniesieniu do pracowników niepełnosprawnych. Normy te należy traktować jako maksymalne i sztywne. Wynika to z faktu, że art. 15 ustawy odnosi się do maksymalnych wartości norm czasu pracy. Pracodawca jest zobowiązany stosować skrócone normy czasu pracy, gdy pracownik niepełnosprawny przedstawi mu orzeczenie potwierdzające jego niepełnosprawność w znacznym lub umiarkowanym stopniu.
Natomiast zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. 2011 nr 112 poz. 654) czas pracy pracowników zatrudnionych w podmiocie leczniczym co do zasady w przyjętym okresie rozliczeniowym nie może przekraczać 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.
W przypadku osób niepełnosprawnych zatrudnionych w podmiocie leczniczym dochodzi do kolizji norm regulujących czas pracy dla pracownika niepełnosprawnego i dla pracownika zatrudnionego w podmiocie leczniczym. Powstaje w takim przypadku pytanie, które przepisy mają pierwszeństwo?
Należy podkreślić, że normy czasu pracy osób niepełnosprawnych mają charakter norm sztywnych, a te wymienione w ustawie o działalności leczniczej – norm przeciętnych. Zatem pracodawca musi wziąć pod uwagę to, że w przypadku osób niepełnosprawnych normy czasu pracy nie mogą przekroczyć norm wskazanych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (a więc 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo).
Przepisy ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych stosujemy przed normami mniej korzystnymi wynikającymi z innych ustaw.