• Adwokat
  • Cywilne
  • Firmy
  • Mundury

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Wyrokiem z dnia 16 września 2019 r. uchylił decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 stycznia 2019 r. w przedmiocie odmowy wyłączenia stosowania przepisów art. 15c, art. 22a, 24a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (tzw. ustawa zaopatrzeniowa).

W lutym 2017 r. skarżący - były funkcjonariusz Policji - złożył wniosek do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o zastosowanie wobec niego art. 8 a ustawy zaopatrzeniowej.

Na podstawie art. 8 a (wprowadzonym tzw. ustawą dezubekizacyjną) minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może wyłączyć stosowanie art. 15c, art. 22a i art. 24a w stosunku do osób pełniących służbę, o której owa w art. 13 b, ze względu na:

1) krótkotrwałą służbę przed dniem 31 lipca 1990 r.

2) rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r. w szczególności z narażeniem zdrowia i życia.

Decyzją z dnia 29 stycznia 2019 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji odmówił wyłączenia stosowania wobec wnioskodawcy art. 15c, 22a, 24a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym. Jest to tzw. decyzja uznaniowa.

Organ wskazał, że całkowity okres służby skarżącego wynosi 20 lat, 5 miesięcy i 15 dni, tj. od dnia 1 lutego 1987 r. do dnia 15 lipca 2008 r. Dodatkowo do wysługi emerytalnej doliczono okres zasadniczej służby wojskowej wynoszący 1 rok, 9 miesięcy i 25 dni. Organ uznał, że służba skarżącego pełniona była na rzecz totalitarnego państwa przez okres 3 lat i 6 miesięcy, to stanowi 17% całego okresu służby i zdaniem organu nie można tutaj mówić o krótkotrwałej służbie pełnionej na rzecz totalitarnego państwa. Organ ustalił, że skarżący po dniu 12 września 1989 r. rzetelnie wypełniał obowiązki służbowe i wielokrotnie przyznawano mu zwiększony dodatek służbowy do uposażenia oraz awanse w stopniu służbowym. Organ wskazał, że brak jest dokumentów potwierdzających wprost udział skarżącego w zdarzeniach, które mogły stanowić zagrożenie życia i zdrowia.

Skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę zarzucając Organowi, że błędnie wyliczył okres pełnienia służby na rzecz tzw. państwa totalitarnego i faktycznie wynosił on 2 lata i 9 miesięcy, nie zaś 3 lata i 6 miesięcy, ponieważ od 31 października 1989 r. do dnia 31 lipca 1990 r. skarżący pełnił służbę w Wydziale Kryminalnym Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych. Ma to wpływ na ocenę czy została spełniona przesłanka krótkotrwałości służby przed 31 lipca 1990 r. Skarżący wskazał także, że Organ błędnie przyjął, że brak jest dokumentów potwierdzających wykonywanie obowiązków przez skarżącego z narażeniem zdrowia i życia po dniu 12 września 1989 r. Z protokołu warunków służby z dnia 29 kwietnia 2008 r. akt osobowych skarżącego wynika, ze skarżący podczas realizacji spraw wielokrotnie podejmował czynności związane z zatrzymaniem przywódców i członków zorganizowanych grup przestępczych niejednokrotnie z narażeniem życia i zdrowia. Skarżący podniósł także, że organ nie przesłuchał zawnioskowanych świadków, którzy mogliby potwierdzić charakter służby narażający go na utratę zdrowia i życia, a także że mogło to być uznane za szczególnie uzasadniony przypadek.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Zakres badania decyzji posiadającej cechy uznania administracyjnego sprowadza się do oceny, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem.

Po przeanalizowaniu akt administracyjnych sprawy Sąd uznał, że organ nie dokonał wystarczających ustaleń faktycznych w celu jednoznacznego wykazania, czy charakter służby narażający skarżącego na utratę zdrowia i życia mógł być uznany za szczególnie uzasadniony przypadek. Organ nie przeprowadził osobowych źródeł dowodowych, co w tych okolicznościach ma wpływ na wynik sprawy. Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków mogłoby wskazać na konkretne wydarzenie czy wydarzenia w czasie pełnienia służby i przynajmniej wyjaśnić tę kwestię. Takie zaniechanie Organu należy traktować jako naruszenie przepisu art. 7 k.p.a., 77 par. 1 k.p.a, 80 k.p.a i 107 par 3 k.p.a. Pełnienie służby z narażeniem zdrowia i życia wynika z Protokołu warunków służby z dnia 29 kwietnia 2008 r. akt osobowych skarżącego Komendy Głównej Policji Biuro Kadr i Szkolenia (w aktach sprawy). Powyższe wskazuje na konieczność dokonania jednoznacznych ustaleń stanu faktycznego przez organ, poprzez wcześniejsze przesłuchanie zawnioskowanych świadków, a następnie należy uzyskać stanowisko Komendy Głównej Policji i wydać decyzję.

Na marginesie dodać należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że jako krótkotrwała może być rozumiana służba, której czas trwania w porównaniu do całego okresu służby nie był długi, trwał w porównaniu do tego okresu krótko. Taka sytuacja w tej sprawie, zdaniem Sądu, nie występuje. Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu sporządza, na podstawie posiadanych akt osobowych, informację o przebiegu służby wskazanego funkcjonariusza na rzecz totalitarnego państwa, o którym mowa w art. 13 b ustawy zaopatrzeniowej. Sąd podkreślił, że do tej informacji nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Tak więc w celu wzruszenia tej informacji należy zwrócić się do IPN.

(Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2019 r., sygn. akt II SA/Wa 608/19)