Osoba fizyczna wykonująca zawód adwokata zawierająca umowę kredytu z bankiem, w której to umowie nie zostało określone przeznaczenie kredytu, może być uznana za „konsumenta”, jeżeli wspomniana umowa nie jest związana z działalnością zawodową tego adwokata. Zabezpieczenie spłaty kredytu poprzez ustanowienie hipoteki na nieruchomości należącej do kancelarii prawnej tego adwokata nie ma wpływu na jego status w ramach umowy kredytu.
Sprawa, którą rozpatrywał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dotyczyła Horațiu Ovidiu Costea wykonującego zawód adwokata. W dniu 4 kwietnia 2008 r. zawarł on z Volksbankiem România SA umowę kredytu. Spłata tego kredytu została zabezpieczona hipoteką ustanowioną na nieruchomości należącej do kancelarii prawnej H.O. Costei o nazwie „Ovidiu Costea”. Umowa kredytu została podpisana przez H.O. Costeę występującego z jednej strony jako kredytobiorca, a z drugiej strony jako przedstawiciel swojej kancelarii, ze względu na to, że kancelaria ta była ustanawiającym hipotekę. Umowa kredytu nie określała celu, na jaki kredyt został udzielony.
Pytane prejudycjalne skierowane do Trybunału Sprawiedliwości UE dotyczyło w istocie wątpliwości czy osobę fizyczną wykonująca zawód adwokata, która zawiera umowę kredytu z bankiem, gdy w umowie tej nie zostało określone przeznaczenie kredytu, można uznać za „konsumenta” w rozumieniu art. 2 lit b Dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. „Konsument” w rozumieniu przepisów Dyrektywy oznacza każdą osobę fizyczną, która w umowach objętych zakresem omawianej dyrektywy działa w celach niezwiązanych ze swoją działalnością gospodarczą i zawodową. Nadto kwestią do rozstrzygnięcia było, jakie znaczenie ma okoliczność, że powstała wierzytelność jest zabezpieczona hipoteką ustanowioną przez tę osobę, występującą jako przedstawiciel swojej kancelarii prawnej, na składnikach majątkowych przeznaczonych do prowadzenia przez tę osobę działalności zawodowej, takich jak należąca do tej kancelarii nieruchomość.
Trybunał uznał, że art. 2 lit. b) Dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że osobę fizyczną wykonującą zawód adwokata i zawierającą umowę kredytu z bankiem, w której to umowie nie zostało określone przeznaczenie kredytu, można uznać za „konsumenta” w rozumieniu przytoczonego przepisu, jeżeli wspomniana umowa nie jest związana z działalnością zawodową tego adwokata. Okoliczność, że powstała wskutek rozpatrywanej umowy wierzytelność jest zabezpieczona hipoteką ustanowioną przez wskazaną osobę działającą w charakterze przedstawiciela swojej kancelarii prawnej na składnikach majątkowych przeznaczonych do wykonywania działalności zawodowej tej osoby, takich jak należąca do wspomnianej kancelarii nieruchomość, jest w tym względzie bez znaczenia.
(WYROK TRYBUNAŁU Unii Europejskiej z dnia 3 września 2015 r., w sprawie C‑110/14, Horațiu Ovidiu Costea vs SC Volksbank România SA).