• Adwokat
  • Cywilne
  • Firmy
  • Mundury

Artykuł 10 Prawa wekslowego nie wymaga szczególnej formy porozumienia wekslowego, może być ona osiągnięta także w sposób dorozumiany. W takim jednak wypadku z uwagi na specyfikę odpowiedzialności wekslowej musi to być przejaw woli, który, w świetle okoliczności towarzyszących, w sposób dostatecznie zrozumiały i niewątpliwy wyraża wolę wywołania skutków prawnych objętych treścią tej czynności prawnej (art. 60 k.c.).

Z wystawieniem weksla in blanco łączy się zawarcie porozumienia między osobą, która złożyła podpis na wekslu w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego, a osobą, której ten weksel wręczyła. Artykuł 10 Prawa wekslowego nie wymaga żadnej szczególnej formy porozumienia wekslowego, może więc być ono zarówno pisemne, jak i ustne, może zostać osiągnięte w sposób wyraźny lub dorozumiany. Porozumienie zawarte na piśmie zwane jest zwykle deklaracją wekslową. Porozumienie określa, jaką treścią odbiorca weksla może wypełnić weksel in blanco. W literaturze przedmiotu dość zgodnie przyjmuje się, że porozumienie nie ma charakteru wekslowego, jest umową pozawekslową, stosuje się do niego przepisy kodeksu cywilnego. Z treści art. 60 k.c., który reguluje sposób wyrażania takiej woli, która ma wywołać skutki prawne, gdyż tylko takie oświadczenie jest treścią czynności prawnej, wynika, że wola ta musi być wyrażona w sposób dostatecznie jasny. Obowiązują przy tym reguły interpretacyjne oświadczeń woli wyrażone w art. 65 k.c.

Weksel in blanco powinien być wypełniony zgodnie z porozumieniem zawartym między podpisanym na wekslu, a osobą, której weksel ten wręczono. Porozumienie ma więc bardzo istotne znaczenie, gdyż osobie podpisanej na wekslu przysługuje zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem. Zarzut ten jest skuteczny zarówno wobec bezpośredniego kontrahenta, któremu osoba podpisana na wekslu in blanco weksel wręczyła, jak i osoby, która nabywając weksel po wypełnieniu była w złej wierze lub dopuściła się niedbalstwa (art. 10 Prawa wekslowego).

Zgodnie z treścią art. 60 k.c., złożenie oświadczenia (ujawnienie) woli może wprawdzie nastąpić przez jakiekolwiek zachowanie się ujawniające tę wolę, jednakże w świetle okoliczności towarzyszących musi to być taki przejaw, który w sposób dostatecznie zrozumiały i niewątpliwy wyraża wolę wywołania skutków prawnych objętych treścią czynności prawnej.

Z reguły milczenie (bezczynność) nie uzewnętrznia woli. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że tylko w wyjątkowych okolicznościach, w których dana osoba powinna oświadczyć swą wolę w konkretnej sprawie i mogła to uczynić, jej milczenie (bezczynność) może zostać uznane za oświadczenie woli (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1970 r. III PRN 96/69, OSNCP 1970, z. 9, poz. 161).

(Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1998 r. sygn. akt III CKN 531/97).