• Adwokat
  • Cywilne
  • Firmy
  • Mundury

Za równoznaczną z dobrowolnym opuszczeniem lokalu należy uznać także sytuację, w której osoba w nim zameldowana została z niego usunięta przez dysponenta lokalu, ale nie skorzystała we właściwym czasie, w sposób skuteczny, z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 5 lutego 2016 r., sygn. akt II SA/Gl 980/15).

Osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego ma obowiązek dokonać wymeldowania. W przypadku niedopełnienia tego obowiązku, zgodnie z art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 388), organ gminy na wniosek strony (np. właściciela mieszkania) lub z urzędu zobligowany jest do wydania decyzji w tym przedmiocie.

Zameldowanie jak i wymeldowanie z miejsca stałego pobytu ma charakter wyłącznie ewidencyjny i rejestrowy. Meldunek nie rodzi żadnych majątkowych praw do lokalu w którym osoba jest zameldowana. Zameldowanie w jakimś lokalu związane jest z przebywaniem w nim, nie zaś z prawem do lokalu. Jeżeli osoba opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego i nie dopełnia obowiązku wymeldowania się, decyzję w tej sprawie musi podjąć właściwy organ gminy.

Opuszczenie miejsca pobytu stałego (opuszczenie lokalu) musi mieć charakter dobrowolny, by można było dokonać wymeldowania. Za równoznaczną z dobrowolnym opuszczeniem lokalu należy uznać także sytuację, w której osoba w nim zameldowana została z niego usunięta przez dysponenta lokalu, ale nie skorzystała we właściwym czasie, w sposób skuteczny, z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu. Opuszczeniem jest nie tylko fizyczne nieprzebywanie, ale i zamiar opuszczenia danego lokalu, z jednoczesnym zerwaniem związków z lokalem dotychczasowym i założeniem w nowym miejscu ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów. Przy ustalaniu zamiaru opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu znaczenie będzie mieć sposób jego opuszczenia, koncentracja interesów życiowych w danym miejscu, a także obiektywna możliwość realizacji woli przebywania w nim. Nieprzebywanie w lokalu może być przecież efektem konfliktu rodzinnego, który może uniemożliwiać wspólne zamieszkiwanie. Rezygnacja z przebywania w określonym lokalu może nastąpić w sposób wyraźny - poprzez złożenie oświadczenia woli, ale także w sposób domniemany - poprzez zachowanie, które nie wyraża woli stałego przebywania w miejscu, w którym dotychczas koncentrowały się sprawy życiowe danej osoby.

Właściciel dla ochrony swoich prywatnych interesów może inicjować postępowanie w sprawie o wymeldowanie, składając odpowiedni wniosek do organu ewidencji ludności. Wydanie przez organ orzeczenia o wymeldowaniu danej osoby z pobytu stałego winno być poprzedzone postępowaniem dowodowym. Decyzja o wymeldowaniu potwierdza jedynie, iż osoba wymeldowana opuściła miejsce dotychczasowego pobytu bez dopełnienia obowiązku meldunkowego. W świetle art. 35 ustawy o ewidencji ludności prawnie niedopuszczalnym byłoby utrzymywanie dalszego fikcyjnego zameldowania w lokalu osoby (osób), która lokal ten opuściła i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.